ty

DZIĘKUJĘ.
może i głupie, ale ważne.
kazał*ś mi się rozwijać. i robić to, co lubię.
wmawiał*ś, że to zawsze będzie świetne, bo moje. to nie strata czasu. to opłacalna inwestycja.
pokazał*ś, że to daje szczęście. że to stawia warunki i motywuje.

a potem znikn*ł*ś. 

 pozostało przyzwyczajenie. nadal robię to, co lubię.
pozostało złudzenie. nadal myślę, że mnie za to podziwiają.

przecież się różniliśmy, a ty doceniał*ś.

szczególnie lubiane

Jest taki jeden, mało ważny człowiek.

Człowiek, który uważa swoją obecność za istotną. Ileż piękna daje prostym ludziom! Nie ważne jest to, czy jego przekonanie o tym, iż jego wizyta jest mi potrzebna, jest prawdziwe i słuszne. Ważne jest to, że czuje się potrzebny i komuś w ten sposób pomaga. Pomaga, bo czując się potrzebnym, stara się dbać o ciebie w jakiś sposób, a to z kolei sprawia, iż czujesz się istotnym elementem tego ogromnego świata. Pomaga, bo buduje twoją wartość. Każdego weekendu, kiedy pracuję w saloniku prasowym przychodzi ten mało ważny człowiek. Wizytę swą kończy słowami: "przyjdę potem, dobra?"; słyszy wtedy mą odpowiedź: "dobra!". I choć tak naprawdę niewiele zmieniło się po jego wizycie i nie zmieni się po żadnej kolejnej, to uczucie, iż w jakiś sposób o mnie dba jest po prostu miłe. Niekiedy nie potrzebujemy troski, wsparcia i rady, lecz kiedy mimo to je dostajemy, czujemy się dowartościowani. Dwie złotówki, cztery dwuzłotówki i kilka pięćdziesiąt groszówek, które prosty
czytaj całóść »