tańczę z gwiazdami

straciłam kontrolę nad snem. od pewnego czasu to on decyduje, kiedy przyjdzie i jak długo mam na niego czekać. a ja nie znoszę marnować czasu. mam wrażenie, że właśnie to robię, kiedy bezczynnie leżę w łóżku i czekam, aż będę mogła zasnąć.

ciągle pracuję nad produktywnym sposobem czekania na ten sen. jednym z nich jest obserwowanie nieboskłonu; mikroskopijnych światełek na nim umieszczonych. choć czasami one nie są tak małe; bywają noce, kiedy są niemal dwa razy większe.

i on. księżyc. niesamowite zjawisko natury. muszę niestety zauważyć, że gdy przybiera pełny kształt, sen staje się jeszcze bardziej niemożliwy. jednak nie złoszczę się tak bardzo, ponieważ widok jest cenniejszy niż kilka godzin ładowania bateryjek. niezwykle wycisza i uspokaja. lek na wszelkie zło.

szczególnie lubiane

Jest taki jeden, mało ważny człowiek.

Człowiek, który uważa swoją obecność za istotną. Ileż piękna daje prostym ludziom! Nie ważne jest to, czy jego przekonanie o tym, iż jego wizyta jest mi potrzebna, jest prawdziwe i słuszne. Ważne jest to, że czuje się potrzebny i komuś w ten sposób pomaga. Pomaga, bo czując się potrzebnym, stara się dbać o ciebie w jakiś sposób, a to z kolei sprawia, iż czujesz się istotnym elementem tego ogromnego świata. Pomaga, bo buduje twoją wartość. Każdego weekendu, kiedy pracuję w saloniku prasowym przychodzi ten mało ważny człowiek. Wizytę swą kończy słowami: "przyjdę potem, dobra?"; słyszy wtedy mą odpowiedź: "dobra!". I choć tak naprawdę niewiele zmieniło się po jego wizycie i nie zmieni się po żadnej kolejnej, to uczucie, iż w jakiś sposób o mnie dba jest po prostu miłe. Niekiedy nie potrzebujemy troski, wsparcia i rady, lecz kiedy mimo to je dostajemy, czujemy się dowartościowani. Dwie złotówki, cztery dwuzłotówki i kilka pięćdziesiąt groszówek, które prosty
czytaj całóść »