#2 puzzle

Przekonanie o niedopasowaniu do świata, które narodziło się z uczucia nietolerowanej odrębności.
Nietolerowanej najpierw przez innych, potem przeze mnie.

Uczucie nietolerowanej odrębności. Całkowicie niezrozumiałej i nieujarzmionej. Niesamowicie problematycznej i męczącej.
Brak mi umiejętności wyzbycia się jej, bądź jej zaakceptowania. Obiektem moich rozmyślań jest to, czy jest to w ogóle możliwe.
Czy istnieje ktokolwiek, kto zakończy me rozmyślania i rozpocznie etap pracy nad uczuciem nietolerowanej odrębności?
Czy powinnam rozpoczynać ten etap?

Problem tkwi we mnie, czy w jednostkach, które jej nie tolerują?
Gdzie powinna zaczynać się tolerancja odrębności? Czy ona w ogóle ma prawo bytu?


I wiele, wiele takich pytań... 
na które nie ma dobrej odpowiedzi.

szczególnie lubiane

Jest taki jeden, mało ważny człowiek.

Człowiek, który uważa swoją obecność za istotną. Ileż piękna daje prostym ludziom! Nie ważne jest to, czy jego przekonanie o tym, iż jego wizyta jest mi potrzebna, jest prawdziwe i słuszne. Ważne jest to, że czuje się potrzebny i komuś w ten sposób pomaga. Pomaga, bo czując się potrzebnym, stara się dbać o ciebie w jakiś sposób, a to z kolei sprawia, iż czujesz się istotnym elementem tego ogromnego świata. Pomaga, bo buduje twoją wartość. Każdego weekendu, kiedy pracuję w saloniku prasowym przychodzi ten mało ważny człowiek. Wizytę swą kończy słowami: "przyjdę potem, dobra?"; słyszy wtedy mą odpowiedź: "dobra!". I choć tak naprawdę niewiele zmieniło się po jego wizycie i nie zmieni się po żadnej kolejnej, to uczucie, iż w jakiś sposób o mnie dba jest po prostu miłe. Niekiedy nie potrzebujemy troski, wsparcia i rady, lecz kiedy mimo to je dostajemy, czujemy się dowartościowani. Dwie złotówki, cztery dwuzłotówki i kilka pięćdziesiąt groszówek, które prosty
czytaj całóść »