is it the end?

w mojej klatce piersiowej mierzwi się śnieżka zlepiona z negatywnych uczuć, chłodzi moje serce, a ja nie mogę jej roztopić. zmarznięty organ walczy już mniej wytrwale, bo z każdej strony otula go cienka warstwa lodu. nie ma już sił. rozpada się na kawałki, trzyma je poskładane w kształt nić nieszczęścia; wije się po całym ciele i skutecznie wypycha radość. umieram powoli. kawałki rozpływają się i skapują na ziemię, bo nie mam już ciała; odeszło dawno. pozostał mój organ i moja dusza, a zaraz nie zostanie ze mnie nic.

szczególnie lubiane

Jest taki jeden, mało ważny człowiek.

Człowiek, który uważa swoją obecność za istotną. Ileż piękna daje prostym ludziom! Nie ważne jest to, czy jego przekonanie o tym, iż jego wizyta jest mi potrzebna, jest prawdziwe i słuszne. Ważne jest to, że czuje się potrzebny i komuś w ten sposób pomaga. Pomaga, bo czując się potrzebnym, stara się dbać o ciebie w jakiś sposób, a to z kolei sprawia, iż czujesz się istotnym elementem tego ogromnego świata. Pomaga, bo buduje twoją wartość. Każdego weekendu, kiedy pracuję w saloniku prasowym przychodzi ten mało ważny człowiek. Wizytę swą kończy słowami: "przyjdę potem, dobra?"; słyszy wtedy mą odpowiedź: "dobra!". I choć tak naprawdę niewiele zmieniło się po jego wizycie i nie zmieni się po żadnej kolejnej, to uczucie, iż w jakiś sposób o mnie dba jest po prostu miłe. Niekiedy nie potrzebujemy troski, wsparcia i rady, lecz kiedy mimo to je dostajemy, czujemy się dowartościowani. Dwie złotówki, cztery dwuzłotówki i kilka pięćdziesiąt groszówek, które prosty
czytaj całóść »